سال ها قبل جهت عقد قرارداد تجاری به چین رفتم. میزبان مرا به یکی از رستوران های خوب در شهر پکن برد و غذای چینی برای من آوردند که با برنج درست شده بود. هنگام خوردن غذا مقداری از آن روی میز ریخت. وقتی که خدمتکار آمد میز را مرتب کند، دید مقدار کمی برنج را من سهواً روی میز ریخته ام.
خیلی مودبانه گفت: من این برنج ها را با اجازه ی شما بر می دارم.
انسان هیچ وقت بیشتر از آن موقع خود را گول نمی زند که خیال می کند دیگران را فریب داده است.
وقتی علت را سوال کردم، گفت: کشور من بیش از یک میلیارد جمعیت دارد و اگر در هر روز هر کدام از ما فقط 10 عدد دانه ی برنج را اسراف کنیم، حجم زیادی دور ریز می شود. ما در این کشور اجازه اسراف نداریم و از این گناه، کسی نمی گذرد.
---------------
پی نوشت: بر اساس گزارش ها، هدر رفت سالیانه مواد غذایی در ایران حدود ٣٥ میلیون تن است که معادل غذای ١٨ میلیون نفر می شود. این موضوع در حالی رخ می دهد که در حدود ٩ میلیون ایرانی در دهک های اول و دوم هستند و درآمدشان کفاف تغذیه مناسب را نمی دهد.
نظر و دیدگاه خود را در رابطه با این داستان بنویسید:
نظرات و دیدگاه های خوانندگان در صورت تایید، نشان داده خواهند شد.
نشانی ایمیل و تلفن همراه شما منتشر نخواهد شد. با درج ایمیل، گراواتار شما (در صورت وجود) نشان داده خواهد شد.
نظرات و دیدگاه های خوانندگان:
در باره این داستان هیچ نظر و دیدگاه تایید شده، وجود ندارد.