نجات دلقک دربار فرعون از عذاب‏ و غرق شدن

  جودی   جمعه 1402/09/17

  مگه میشه؟؟؟ چرا سند معتبر برای داستان نمی‌ذارید ، فکر کن یه نفر بقیه را مسخره می‌کرده اونم پیامبر خدا را بعد نجات پیدا می‌کنه از نظر خداوند کلا مسخره کردن دیگران مطروده ... افلا تعقلون

  زهرا   یکشنبه 1402/09/26

  ماجرای نجات دلقک از عذاب به هیچ وجه صحیح وقابل استناد نیست فقط در یک کتاب( انوار النعمانیه) اومده که مولف محترم موثق نیستند همش مطالب بدون استناد واسرائیالیات نقل میکنن شما ببینید در کدامیک از تفاسیر بزرگان از این ماجرا نام برده شده؟؟

  etyu   یکشنبه 1402/12/27

  سلام منبع این داستان در یکی از کتابهای ملا احمد نراقی است که ایشان هم فقط نوشته‌اند که منقول است و سندی ارائه نشده است. اما به نظر بنده بسیار حرف مزخرفیه این داستان؛ که فرد مسخره گر غرق نشه اتفاقا مسخره گر خبیث تر از دشمن عادی است ویل لکل همزه لمزه در ماجرای کربلا امام حسین علیه السلام نفرین فوری برای حرمله نکرد اما برای مسخره‌کننده نفرین کرد و در همان دم در آتش افتاد و سوخت. یاعلی

  یه بنده خدا   جمعه 1403/01/03

  این دوستانی که به این قصه اعتراض دارند منبع داستان زیر نوشته که سایت استاد شیخ حسین انصاریان، عالم و واعظ معروف تهران است. حرف این دوستان درست است به قول شهید بهشتی ، بهشت را به بها بدهند و به بهانه ندهند! ولی باید به این نکته هم توجه کنید که برای اون بها باید بهانه جور شود. شاید این بابا توبه کرده؟ ما که خبر نداریم شاید همین بهانه باعث شده که کم کم توجه ایشون به حضرت موسی(ع) جلب بشه و ایمان بیاره بنابراین بهتر است این داستان را به این عنوان بپذیریم که خداوند مهربان و بخشایگر است. یک داستانی در همین بحث از سایت استاد شیخ حسین انصاریان نقل می کنم که اون هم در باره دو جوانی است که در روضه امام حسین(ع) میخندیدن و مسخره می کردند. من خلاصه می نویسم اصل مطلب اونجا هست: یک روضه ای هست تهران، پنجاه سال بیشتر است. من از شانزده هفده سالگی ام، آن روضه را می رفتم. برقرار کننده آن جلسه حدود هفده هجده سال است از دنیا رفته، ولی تنها پسرش دارد ادامه می دهد مثل روزگار پدر. پدر از اولیاء خدا بود، بسیار انسان والایی بود. هنوز گریه کن مثل او ندیدم، چون می لرزید و گریه می کرد و گاهی وسط گریه اش اگر کسی تازه وارد شده بود، از جیغی که می کشید وحشت می کرد. یعنی بی اختیار چنان در گریه عربده می کشید و ناله می کرد که دیگر احتیاجی به روضه خواندن نبود. خودش تعریف می کرد، می گفت زمان قبل از انقلاب، روز ششم هفتم محرم، دو تا از جوانها که نمی شناختم آن ها را، ژیگول و امروزی که این جور شکل ها اصلا هیچوقت روضه من نمی آمدند، آمدند روضه. گفت فکر می کنم به حرف واعظ، به شکل مردم، یا به تُن صدای من و شکل گریه من، نمی دانم، می گفت یقین ندارم که علتش چه بود، دیدم که می خندند. بچه هم نبودند، شاید نزدیک بیست سالشان بود. گفت من از کوره در رفتم، روضه که تمام شد آمدم خیلی با محبت به آن ها گفتم لطفا فردا توی این روضه نیایید. کسل هم شدند، گفتند نمی آییم و رفتند. شب ، قبل از این من بیدار شوم برای نماز شب، دیدم خدمت وجود مبارک حضرت سید الشهدا رسیدم خیلی هم به من محبت کردند، قمر بنی هاشم هم رو به رویشان بود. امام به قمر بنی هاشم فرمودند روضه میرزا را هم بنویس، خودش را بنویس، آخوندش را بنویس، خواننده مصیبتش را بنویس، مستمعش را بنویس، همه را بنویس. این ها آمدنشان، رفتنشان، گریه کردنشان همه قبول است. حالا من دارم روضه خودم را هم می بینم. که امام به قمر بنی هاشم اشاره می کند این جمعیت را بنویس، همه را نوشتند. فرمودند برادر کامل است؟ عرض کردند بله. فرمود ببینم دفتر را . ابی عبد الله یک نگاه کرد و فرمود این دو جوان را چی؟ گفت آقا این ها می خندیدند، مسخره می کردند. فرمودند در جلسه من که آمده بودند، آن ها را هم بنویس. گفت من از هیبت مسئله بیدار شدم. اینقدر گریه کردم و دعا کردم این دو جوان دوباره بیایند، چون من آدرسشان را که نداشتم. واقعا از ابی عبد الله خواستم این دو جوان را که من طرد کردم، رد کردم، این ها را برگرداند. فردا هنوز روضه شروع نشده دیدم با پیراهن مشکی دارند می آِیند، و دارند هم گریه می کنند. آمدند . گفتند میرزا ما را ببخش. گفتم من چرا ببخشم؟ دیشب اسمتان را دیدم که نوشتند...