وقتی بهشت عز و جل اختراع شد

همی گویم و گفته ام بارها
بود کیش من مهر دلدارها

غزل غزل ترانه شد، نگاه عاشقانه ات
قسم به چشمهای تو، گرفته دل بهانه ات

نازت ای دلبر خوش چهره، کشیدن دارد
جرعه جرعه لب لعل تو، چشیدن دارد

وای از آن شب که تو مهمان شده باشی جایی
چشم بد دور، غزل خوان شده باشی جایی

چشم هایت سبزِ روشن، قامتت نیلوفری
من بلاگردان چشمت، ماهتابی یا پری؟

هی بوسه نزن با هیجان گوشه لب را
یک لحظه رعایت بکن آداب ِ ادب را

من اگر روزی بخواهم، عشق نقاشی کنم
یک طرف دل، یک طرف اعجاز را خواهم کشید

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

وقتی بهشت عز و جل اختراع شد
حوا که لب گشود عسل اختراع شد

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم، بریدیم