پیامبری و درختی و جوانی در جوار هم آرمیده بودند. پیامبر نامش آشنا بود، درخت نامش سرو ولی جوان نامی نداشت، او شهیدی گمنام بود. پیرزنی دوان دوان به سمتشان آمد. سراسیمه خودش را روی مزار پیامبر انداخت، (بی آن که او را بشناسد) و به زاری گفت: پسرم را از تو می خواهم، شفایش را. و به شتاب، آبی روی سنگ شهید پاشید، (بی آنکه نامش را بداند) و به گریه گفت: پسرم را. و به چشم بر هم زدنی دستمالی بر درخت بست، (بی آنکه بداند چرا) و به التماس گفت: شفایش را. پیرزن با همان شتابی که آمده بود، رفت.
او می دانست که فرصت چقدر اندک است. پیرزن در جستجوی استجابت دعا می دوید. پیرزن دور شد و پیامبر و درخت و شهید او را می نگریستند.
درخت به پیامبر گفت: چقدر بی قرار بود! دعایی کن، ای پیامبر، پسرش را و شفایش را.
و پیامبر به شهید گفت: چقدر عاشق بود! دعایی کن، ای شهید، پسرش را و شفایش را.
معشوق تو می تواند خانواده تو، سرزمین تو و جامعه ای باشد که در آن زندگی می کنی و شوق تکامل و رشد آن را داری.
و هر سه به خدا گفتند: چقدر مادر بود! اجابتی کن، ای خدا، دعایمان را و پسرش را و شفایش را.
فردای آن روز پیکر پیرزنی را بر روی دست می بردند، مردم؛ با گام هایی شمرده، بی هیچ شتابی. و آن سوتر، پسری آرام دستمالی را از دست درختی باز می کرد؛ سنگ قبر شهیدی را با گلاب می شست و پسر اما نمی دانست چه کسی دستمال را بر دست درخت بسته است و نمی دانست که چرا سنگ شهید خیس است و نمی دانست این جای پنچ انگشتِ کیست که بر مزار پیامبر مانده است. پسر رفت و هرگز ندانست که درخت و پیامبر و شهید برایش چه کرده اند. پسر رفت و هرگز ندانست که مادرش برای شفایش تا کجاها دویده بود.
نظر و دیدگاه خود را در رابطه با این داستان بنویسید:
نظرات و دیدگاه های خوانندگان در صورت تایید، نشان داده خواهند شد.
نشانی ایمیل و تلفن همراه شما منتشر نخواهد شد. با درج ایمیل، گراواتار شما (در صورت وجود) نشان داده خواهد شد.
نظرات و دیدگاه های خوانندگان:
در باره این داستان هیچ نظر و دیدگاه تایید شده، وجود ندارد.