داستان بعد از بیست سال اثر «او.هنری» (داستان دوست)

گام های سنگین و آهسته پاسبان (پلیس محلی) در خیابان، شب طنین انداز بود. اگر چه هنوز خیلی دیر هنگام نبود و تا انتهای شب ده دقیقه ای باقی بود اما تقریباً احدی در خیابان دیده نمی شد. بادی آواره و سرد که در خود دانه های باران داشت، همه مردم را به خانه ها فرستاده یا در خانه ها نگه داشته بود.
پاسبان شب در حوزه تعیین شده ماموریتش قدم می زد، گاه و بیگاه می ماند و درها و دریچه های مغازه ها را یک به یک وارسی می کرد تا مطمئن شود که به خوبی قفل شده اند. هر از گاهی می ماند، بی خودی باتومش را به صورتی ماهرانه در هوا می چرخاند و بعد نگاه مراقب و کنجکاوش را به سوی خاصی در خیابان پرتاب می کرد. چیز مشکوکی که نمی دید دوباره به راه می افتاد. در این خیابان، مغازه ها و اداره های مهمی قرار داشت که همه از ابتدای غروب بسته و رفته بودند. تنها جاهایی که همچنان چراغ هایشان روشن بود، داروخانه ای بود در نبش خیابان، یک مغازه سیگار فروشی در وسط ها و یک کافه شبانه روزی در آن انتها.
پاسبان ناگهان قدم هایش را آهسته کرد. در ورودی تاریک فروشگاه ابزار فروشی مردی ایستاده بود. مردی غریب با سیگاری خاموش بر لب. پاسبان به طرف او رفت.
مرد با عجله گفت: همه چیز مرتبه سرکار؟ من اینجام به خاطر دیدن یک دوست. این قراری است که من و دوستم بیست سال پیش با هم گذاشتیم. به نظر شما کمی عجیبه. مگه نه؟ باشه.... باشه. براتون توضیح می دم تا قبول کنین که همه چیز مرتبه. بیست سال پیش، این جا یه رستوران بود به نام رستوران جو.
پاسبان گفت: پنج سال پیش جمع کرد
مردی که در درگاه تاریک ابزار فروشی ایستاده بود کبریتی کشید و سیگارش را روشن کرد. با نوری که کبریت داد پاسبان صورت مرد را بهتر دید. صورتی رنگ پریده و گرد با چشمانی درخشان که در کنار ابروی راستش خال خوش رنگ کوچکی قرار داشت. کراوات مرد، چشم پاسبان را نشانه گرفت. سنجاق الماس بزرگی کراوات مرد را به پیراهنش چسبانده بود.
مرد پکی به سیگارش زد و داستانش را ادامه داد: بیست سال پیش، من همین جا در رستوران جو... رستوران بیگ جو، شامم را با جیمی ولز خوردم. با جیمی، با بهترین دوست و قابل اعتمادترین مرد دنیای خودم. جیمی و من اهل این جا... همین نیویورک درندشت بودیم و با یکدیگر بزرگ شده بودیم. برای هم برادر بودیم. من، هجده و جیمی نوزده سالش بود.
صبح فردای اون شبی که این جا با هم شام خوردیم من تصمیم گرفتم نیویورک را ترک کنم و به طرف غرب برم. می خواستم اختیار سرنوستم را خودم به دست بگیرم. می خواستم خودم سرنوشتمو بسازم. اما جیمی... آه، شما نمی تونین حتی یه متر اونو از این نیویورک دور کنین. از نظر او غیر از این جا، جای دیگه ای در دنیا نیست. اون شب، اون شب آخر، قرار گذاشتیم که بیست سال بعد دوباره همین ساعت و همین جا همدیگر را ملاقات کنیم صرف نظر از این که چقدر از هم دور، ثروتمند یا فقیر شده باشیم... فقط و فقط اگر زنده باشیم، باید خودمان را به این جا برسونیم و همدیگر را ببینیم. فکر می کردیم که در این زمان دراز بیست ساله، باید زندگی هامون را ساخته باشیم.
پاسبان گفت: ماجرای خیلی جالبیه. ولی... ولی یه بیست سال بین دو ملاقات، زمان درازیه. ببینیم هیچ خبری از دوستت نداشتی تو این مدت؟
- خب، می دونین که سخته. اوایل به طور مرتب به هم نامه می نوشتیم اما بعد، به مرور زمان، رد همدیگه رو گم کردیم. من یه زندگی پر از نشاط و کار در غرب واسه خودم داشتم و بنابر این فرصت کافی برای نامه نگاری پیدا نمی کردم. ولی مطمئنم که جیمی ولز امشب واسه دیدن من میاد، البته اگه هنوز زنده باشه... چون... چون او همیشه بهترین و صادق ترین دوست در تمام دنیاست. او هرگز رفیق قدیمی شو فراموش نمی کنه، من یقین دارم سرکار. بیشتر از هزار کیلومتر از اون سر آمریکا کوبیدم و تا اینجا اومدم که امشب در همین نقطه منتظرش بایستم و این خیلی بده اگه جیمی... دوست قدیمی من، این کار رو نکنه.

غرب به شما ساخته رفیق
مردی که از غرب آمده بود آستینش را بالا زد و نگاهی به ساعتش انداخت. پاسبان بی اختیار ساعت مچی آن مرد را دید. ساعتی گران قیمت با الماس های ریز و درخشان.
- شد سه دقیقه به ده. دقیقاً ساعت ده بود اون شب که من جلوی رستوران بیگ جو، به جیمی جان شب بخیر گفتم و از او جدا شدم.
پاسبان پرسید: غرب به شما ساخته رفیق! وضعتو توپ کرده انگار؟ همینطوره؟
بد نبود. امیدوارم وضع جیمی هم تو این بیست سال خوب شده باشه. البته جیمی همیشه یه ذره کند و محتاط بود. بهترین مرد اما یه کم کند و محتاط. هیچ وقت ریسک نمی کرد. اصلا اهلش نبود. من اما واسه رسیدن به مایه، ریسک و خطرهای زیادی کردم. تو غرب مجبوری ریسک کنی.
پاسبان باتومش را در هوا چرخاند و به راه افتاد و گفت: من به کارم ادامه بدم بهتره. امیدوارم رفیق شما خوش قول باشه و به خوبی و خوشی سر قرار بیاد. راستی خیلی منتظرش می مونی؟
مرد پاسخ داد: حداقل نیم ساعت. اگه جیمی زنده باشه، حتماً میاد. من منتظرش می مونم. یادم نرفته که چقدر این مدت طولانی را صبر کردم به خاطر جیمی. جیمی خوب قدیمی. شب بخیر سرکار.

یک متن کوتاه پندآموز به انتخاب سامانه برای شما

وقتی احساس می کنید که افسرده هستید از جایتان بلند شوید و کاری صورت دهید.

پاسبان گفت: شب بخیر آقا و راهش را کشید و با همان گام های سنگینش رفت تا درها و دریچه ها و قفل ها را مثل هر شب کنترل کند.
در همین لحظه باران شروع به باریدن کرد. بادی که از قبل می وزید با دانه های ریز و سرد باران قاطی شد. چند نفری که به دلایلی بایستی در آن هوای بد و آن وقت شب بیرون می بودند با سر و گردن های خم یا مخفی شده در یقه ها، شتابزده در خیابان می دویدند. دست هایشان را در جیب ها فرو کرده، یقه های کت و پالتوها را بالا زده و کلاه هایشان را تا آن جا که می توانستند پایین کشیده بودند.
در خیابان و در آن درگاه تاریک مغازه ابزار فروشی، اما مردی که بیش از هزار کیلومتر راه بریده و از غرب آمده بود تا دوست دیرینه اش را ببیند بی حرکت ایستاده بود، سیگار می کشید، اطراف را می پایید و انتظار می کشید.
بیست دقیقه بعد، وقتی که داشت کم کم ناامید می شد، دفعتاً مردی بلند قد، عرض خیابان را با عجله طی کرد و به طرف او آمد. این مرد هم مثل آن چند نفر دیگر یقه بارانی اش را تا گوش ها بالا زده و کلاهش را تا آن جا که می شد پایین کشیده بود.
مرد با تردید پرسید: این تویی باب؟
مردی که در درگاه ایستاده بود با صدای بلند پرسید: جیمی ولز؟... این تویی جیمی؟
مردی که تازه از راه رسیده بود با هر دو دستش، دستهای آن دیگری را گرفت. این بابه. باب قدیمی عزیز. خدایا... من مطمئن بودم که تو حتماً میای. خب، خب، بیست سال زمان درازیه. این طور نیس؟ بیگجو براری از این جا رفته. حیف! اگه نمی رفت می تونستیم یه شام حسابی با هم بخوریم به عنوان جشن دیدار دوباره. غرب با تو چه کرده پیرمرد؟
- عالی. به من که هر چه می خواستم داده. ولی ... ولی جیمی تو چرا عوض شدی؟ خیلی هم عوض شدی. یادم نمیاد که تو قدت اینقدر بلند باشه.
- از وقتی که ترکم کردی قدری قد کشیدم!
- کارا تو نیویورک خوب پیش می ره جیمی؟
- خب، بیا بریم باب. بیا بریم یه جای کوچیک... جایی که سراغ دارم خیلی دور نیس. اون جا می تونیم یه صحبت طولانی راجع به این بیست سال طولانی داشته باشیم.
هر دو مرد به راه افتادند. شانه به شانه. مردی که از غرب آمده بود در باره زندگیش در غرب صحبت می کرد و از موفقیت هایش می گفت و آن دیگری با صورتی پوشانده در یقه پهن بارانی اش با علاقه گوش می داد.
به نبش خیابان رسیدند. آن جا چراغ های داروخانه همه جا را مثل روز روشن کرده بود. هر دو از حرکت ماندند و خیره و عمیق به چهره هم نگاه کردند. ناگهان، مردی که از غرب آمده بود دستش را پس کشید.
و به صراحت گفت: تو جیمی ولز نیستی. . بیست سال زمان درازیه ولی اون قدر کافی نیست که دماغ کشیده تو رو کوتاه کنه. اما کاملاً کافیه که یک دوست خوب را به یک جانی تبدیل کند!
دیگری گفت: آقای سیلکی باب، تو بازداشتی. از ده دقیقه پیش بازداشتی. تو به وسیله پلیس غرب تحت تعقیبی. اونا حدس می زدند که تو ممکنه به این طرف بیای پس به ما خبر دادن که مراقب باشیم. اونا میخوان یه خرده با تو حرف بزنن و تو می دونی چرا؟... در باره سرقت بانک. حالا تو آروم و بی سر و صدا با من میای. مگه نه؟ این عاقلانه تره. ولی... ولی قبل از این که به پاسگاه، بریم میخوام یه یادداشت کوچیک بهت بدم. قول می دم که می تونی همین جا و زیر نور اون این پنجره بخونیش. این یادداشت از رفیقت جیمی ولزه. او یه پلیسه الان.
مردی که از غرب آمده بود همراه با کاغذ به طرف پنجره داروخانه رفت. دستش وقتی که شروع به خواندن یادداشت کرد مشکلی نداشت ولی به پایان نرسیده شروع به لرزیدن کرد. یادداشت، بسیار کوتاه بود:
باب!
من سر وقت اون جا بودم، همون جا و همون طوری که بیست سال پیش با هم برنامه ریزی کرده بودیم. اول نشناختمت اما وقتی که سیگارت رو روشن کردی شناختمت. تو همون سارق بانکی بودی که تحت تعقیب پلیس غرب بودی. باید فوراً دستگیرت می کردم ولی نتونستم... خودم نتونستم بنابرین از یکی از مامورهای مخفی همکارم خواستم که این کارو واسم انجام بده. رفیق قدیمی تو: جیمی.
------------------
پی نوشت: اوهنری (اُ. هنری) نام اصلی ویلیام سیدنی پورتر (William Sydney Porter) نویسنده آمریکایی بود. داستان های کوتاه اُ. هنری به دلیل لطافت طبع، بازی با کلمات، شخصیت پردازی شورانگیز و پایان هوشمندانه و غافلگیرانه معروف هستند. این نویسنده در طول عمر خود بیش از ۴۰۰ داستان کوتاه نوشت. داستان دیگری از همین نویسنده در سایت پندآموز آمده است.