من کور هستم لطفا کمک کنید!

روزی مرد کوری روی پایین پله های ساختمانی نشسته و قوطی فلزی یا کلاهی برای صدقه دادن و نیز تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود. روی تابلو خوانده می شد: من کور هستم لطفا کمک کنید.
روزنامه نگار خلاقی از کنار او می گذشت. نگاهی به او انداخت، فقط چند سکه در داخل قوطی بود. روزنامه نگار چند سکه داخل قوطی انداخت و با مرد کور درد و دل کرد. مرد کور خیلی آه و ناله می کرد و از اینکه مردم بینا به فکر امثال او نیستند، شِکِوه و شکایت داشت.
روزنامه نگار، ایده ایی به ذهنش رسید و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد، تابلوی او را برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و آنجا را ترک کرد.
عصر آن روز روزنامه نگار به آن محل برگشت و متوجه شد که ظرف مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است! حال مرد کور را پرسید.

یک متن کوتاه پندآموز به انتخاب سامانه برای شما

خاموشی (سکوت)، گنجی سرشار است و زیور بردبار و پوشش نادان

مرد کور از صدای روزنامه نگار، او را شناخت و از او پرسید که بر روی تابلو چه چیزی نوشته که امروز خیلی از مردمان رهگذر به او کمک نمودند؟
روزنامه نگار جواب داد: چیز خاص و مهمی نبود، من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد.
می دانید روزنامه نگار روی تابلوی مرد کور چی نوشته بود؟ او نوشته بود: امروز روز زیبای بهار است، ولی من نمی توانم آن را ببینم!
وقتی کارتان را نمی توانید پیش ببرید استراتژی خود را تغییر دهید، خواهید دید بهترین ها ممکن خواهد شد. باور داشته باشید که هر تغییر آگاهانه، بهترین چیز برای زندگی است. حتی برای کوچکترین اعمالتان از دل، فکر، هوش و روحتان مایه بگذارید. این رمز موفقیت است.
لطفا لبخند بزنید.