مشاعره سه شاعر: عنصری، عسجدی و فرخی با فردوسی

گویند چون حکیم ابوالقاسم فردوسی به طرف غزنین رهسپار بود هنگام ورود به غزنین به باغی فرود آمد که سه نفر از شعرای دربار غزنوی یعنی عنصری و عسجدی و فرخی در آنجا به گفتگو و استراحت پرداخته بودند. فردوسی به سمت آنان رفت تا موقعیت شهر را از ایشان جویا شود
چون فردوسی ملبس به لباس کهنه و مندرس و فرسوده بود ایشان به تصور اینکه شخص ناشناس آدم بی سوادی است و مزاحم ایشان خواهد بود تصمیم گرفتند به او بفهمانند که ما از طبقه شعرا هستیم و با زبان شعر با هم سخن می گوئیم و او هم اگر شعر می داند بنشیند وگرنه راه خود پیش بگیرد و برود.
این پیشنهاد را به فردوسی ارائه کردند. حکیم در جواب گفت شما شعرتان را بگوئید و چون نوبت به من رسید توانستم جواب می گویم و اگر نتوانستم رفع زحمت می کنم.

یک متن کوتاه پندآموز به انتخاب سامانه برای شما

بهترین آدمهای زندگی همان هایی هستند که وقتی کنارشان می نشینی، چایی ات سرد می شود و دلت گرم

پس قرار شد چهار نفری یک رباعی بسازند:

نخست عنصری گفت: چون عارض تو ماه نباشد روشن
عسجدی ادامه داد: مانند رخت گل نبود در گلشن
فرخی اضافه کرد: مژگانت همی گذر کند از جوشن
نوبت به فردوسی رسید با صدای رسا فرمود: مانند سنان گیو در جنگ پشن

که هر سه شاعر از جواب حکیم فردوسی به حیرت افتادند و بحث شروع شد.